พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
| ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
|---|---|---|---|
| ฮ้อยบ่ากำ | ร้อฯยฯบ่าฯคำฯ | [ร้อยบ่าคำ] | ร้อยลูกประคำ; ดู...บ่ากำ. |
| โมงๆ มางๆ | โม฿งฯๆ มางฯๆ | [โมงๆ มางๆ] | ว.ลักษณะสิ่งของที่มีแสงสว่างเห็นได้ชัดและมีจำนวนมาก เช่น โกมไฟลอยขึ้นโมงๆมางๆ |
| ก๋องสิ้งหม้อง | กลฯอฯงสิ้งฯห้มฯอฯง | [กลองสิ้งหม้อง] | น.กลองยาวหรือเถิดเทิง ไม่มีฉาบเล็กประกอบ |
| ผีต๋องเหลือง | ผีตอฯงเหิลฯอฯง | [ผีตองเหลือง] | น.ชาวเขาเผ่าหนึ่งเรียกชื่อเชื้อชาติของตนเองว่า "มลาบรี" มีความหมายว่า คนป่า สำหรับคำว่า "ผีต๋องเหลือง" นั้นเป็นชื่อเรียกของชาวบ้านคนไทยในล้านนา เนื่องจากชน กลุ่มนี้มีวิถีชีวิตแบบเร่ร่อน ไม่ปลูกพืช ไม่เลี้ยงสัตว์ ดำรงชีวิตไปวันๆหนึ่งด้วยการหาอาหารในป่าที่สมบูรณ์ ๔ - ๕ วันแล้วก็ย้าย ปัจจุบันอาศัยอยู่ในเขตจังหวัดน่านและแพร่ |
| คะนิง | ฅนิงฯ,ระฯคนิงฯ | [ฅะนิง,คระนิง] | ก.ตั้งใจไว้, คิด,คำนึง,ตรอง |
| บอกถ๋บ | บอฯกถ฿ปฯ | [บอกถบ] | ดู...ก้องถ๋บ |
| ลูกหนี้ | ลูกหี้นฯ | [ลูกหนี้] | น.ผู้เป็นหนี้ |
| แส่ | แส่ | [แส่] | ก.แส่ - แหย่ อาการอย่างเอาปลายไม้เรียวเป็นต้น แหย่เข้าไปในที่ใดที่หนึ่งแล้วส่ายปลายไม้นั้นเล็กน้อย. ถ้าแกว่งอย่างแรง เรียก ส่าย,สฺว่าย; แสฺว่ ก็ว่า |
| คน | ฅ฿นฯ | [ฅน] | น.มนุษย์ - สัตว์ประเสริฐ ที่มีทั้งสัญชาตญาณและวิจารณญาณ |
| เคือะๆ | เฅิอฯะๆ | [เฅือะๆ] | ว.คำเสริมท้ายคำอื่น แสดงความเข้ม เช่น หน้าแดงเฅือะๆ |