พจนานุกรมภาษา ล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา

พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา

โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์

เรียน 10 คำใหม่

ออกเสียงล้านนา	อักษรล้านนา	เทียบอักษรไทย	ความหมาย
ลักเมาสาวหน้อย	ลักฯเมัาสาวฯห้นฯอฯยฯ	[ลักเมาสาวหน้อย]	ก.แอบหลงรักสาวแรกรุ่น
ขี้เหมี้ยง	ขี้ห้มฯยฯง	[ขี้เหมี้ยง]	น๑.เศษของใบเมี่ยงที่คายออกมาหลังจากการอมหรือเคี้ยว น๒.สนิม - ส่วนของผิวโลหะที่เกิดการ ผุกร่อนปรากฏเป็นสีน้ำตาลแดง เนื่องจากทำปฏิกิริยาทางเคมีกับน้ำและอากาศ เช่น มีดขี้เหมี้ยง - มีดเป็นสนิม ว.หมดสภาพหรือเสื่อมคุณค่า เช่น ปี๊บขี้เหมี้ยง - ปีบที่ชำรุดเสื่อมสภาพใช้การไม่ ได้,มุยขี้เหมี้ยง - ขวานทื่อสนิมติดเกรอะ สำ.หมดคุณค่า ไร้ราคา,ไร้ประโยชน์ ไม่เป็นที่เชื่อถือ เช่น คนถูกด่าว่า ไอ่ขี้เหมี้ยง หรือ อี่ขี้เหมี้ยง แสดงว่าผู้นั้นถูกเหยียดหยามว่าเป็นคนไม่มีค่า ไม่มีเกียรติ ไม่มีน้ำยา เชื่อถือไม่ได้เปรียบดังสนิมที่ใครๆก็ไม่ต้องการ
สะดาย	สดายฯ	[สะดาย]	ก.เสียดาย
ปี่โข้	ปี่โข้	[ปี่โข้]	น.ปี่ขนาดใหญ่ที่สุดในชุม; ปี่แม่ ก็ว่า
น้ำเต้า	น้ำฯเตั้า	[น้ำเต้า]	น.น้ำเต้า ภาษาถิ่นเหนือเรียก ''บ่าน้ำ''; ดู...บ่าน้ำ
คนป๋อก	ฅ฿นฯปัอฯก	[ฅนป็อก]	น.คนเตี้ย,ผู้มีรูปร่างเตี้ยล่ำ
ฝ้ายคำ	ฝ้ายฯฅำ	[ฝ้ายฅำ]	น.สุพรรณิการ์ - ไม้ยืนต้นผลัดใบขนาดเล็ก สูง ๕-๑๐ เมตร เรือนยอดค่อนข้างกลม เปลือกต้นเรียบสีเทา ใบเป็นใบเดี่ยวรูปฝ่ามือ ปลายใบแฉกแหลมมี ๕ แฉก ขอบใบเป็นคลื่น โคนเว้า ออกเรียงสลับกัน ดอกออกเป็นช่อๆ หนึ่งยาวประมาณ ๒๐-๓๐ เมตร ดอกสีเหลืองทองมีกลิ่น กลีบบาง บานทีละดอก เกสรสีเหลือง
ถ่อง	ถ่อฯง	[ถ่อง]	ว.ชัดเจน,แจ่มแจ้ง,สิ้นสงสัย; ถ่องแต๊ ก็ว่า
ขี้ข่า	ขี้ข่า	[ขี้ข่า]	น.เขม่า - ละอองสีดำที่เกิดจากควันไฟ หรือการเผาไหม้เชื้อเพลิงอย่างไม่สมบูรณ์
หนุ่มกั๋มม์	ห่นฯมกัม์มฯ	[หนุ่มกัมม์]	ว.วัยหนุ่มสาว,มีอายุน้อย