ก.ชักบังสุกุล - กิริยาที่พระภิกษุชักผ้าที่ทอดไว้หน้าศพ หรือในพิธีอุทิศส่วนกุศลแด่ผู้ตาย โดยพิจารณาปลงกัมมัฏฐานเป็นภาษาบาลี มีความหมายว่าสังขารร่างกาย เป็นของไม่เที่ยง เมื่อเกิดมาแล้วก็ต้อง ตายเป็นของธรรมดา ไม่มีใครหลีกพ้นไปได้; จั๊กผ้าบังสะกุ๋ล ก็ว่า