ก.การขับทำนองเสนาะในลักษณะวรรณกรรมผสมดนตรี ประกอบด้วยผู้ขับร้องที่เรียกว่า "ช่างขับ" และผู้บรรเลงดนตรีเรียกว่าแบ"ช่างปี่"แบบไตลื้อ; เสิน ก็ว่า