พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
เก็๋บผั๋กใส่ซ้าเก็๋บข้าใส่เมือง | เกัปฯผักฯไส่ซ้าเกัปฯข้าไส่เมิอฯง | [เก็บผักใส่ซ้าเก็บข้าใส่เมือง] | น.ยุคการปกครองสมัยพระยากาวิละ เจ้าหลวงเชียงใหม่องค์แรก ซึ่งมีฐานะเป็นเจ้าประเทศราชของไทย เมื่อปีพ.ศ.๒๓๒๓ ได้มีการรวบรวมผู้คนเข้ามา ไว้ในเมืองเชียงใหม่ โดยกวาดต้อนชาวเมืองเชียงใหม่ที่หลบหนีเข้าป่าให้กลับสู่เมือง และเริ่มกวาดต้อนชาวไทลื้อ ไทขึน ไทใหญ่ จากสิบสองพันนา(ปัจจุบันอยู่ในเขตสาธารณรัฐประชาชนจีน) เชียงตุง(ปัจจุบันอยู่ในเขตสหภาพเมียนม่าร์) ให้มา ตั้งถิ่นฐานในเมืองเชียงใหม่ |
กำโอกาสเวนตาน | คำฯโอกาสฯฯเวนฯทาฯนฯ | [คำโอกาสเวนทาน] | ดู...กำเวนตาน |
ปากแหว่ง | ปากฯแห่วฯง | [ปากแหว่ง] | น.ริมฝีปากไม่เต็ม |
สูมา | สูมา | [สูมา] | ก.ขอขมา,ขอโทษ,กล่าวคำขอโทษ; สมมา ก็ว่า |
หล่ายเปิ้บ | ห่ลฯายฯเพิปฯ | [หล่ายเพิบ] | น.ด้านกว้าง - เรียกด้านที่เป็นส่วนกว้างของไม้ที่แปรรูปเป็นแผ่นหรือเป็นท่อนสี่เหลี่ยม เช่นไม้แป้น ไม้ระแนง เป็นต้น; เรียกส่วนหนาว่า หล่ายดั้ง |
หว่าย | ห่วฯายฯ | [หว่าย] | ก.บ่าย,เบน,เลี้ยว,เอน; อว่าย ก็ว่า |
สะหลิ๋ดบ่ดี | สิลฯๆดบํดี | [สลิดบ่ดี] | ว.ไม่เรียบร้อย,ไม่สำรวม |
แส้แหล้ | แส้แห้ลฯ | [แส้แหล้] | ว.กราดเกรี้ยว,จัดจ้าน,รุนแรง มักใช้กับแดดหรือรสเผ็ด เป็นต้น เช่น แดดฮ้อนแส้แหล้ - แดดร้อนมากเหลือเกิน; จะแหลดจะแหล้,แจ้แหล้, แจดแหลดแจ้แหล้, สะแหลดสะแหล้ ก็ว่า |
แก้สิ้น | แก้สิ้นฯ | [แก้สิ้น] | ก.ถอดผ้าซิ่น |
ยี่เขี้ยว | ยี่ข้ยฯว | [ยี่เขี้ยว] | ก.แยกฟัน,ยิงฟัน |