พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
แบหงาย | แบหงฯายฯ | [แบหงาย] | ดู...แบแถ่นแบ่น |
หน้าตั๋ก | ห้นฯาตักฯ | [หน้าตัก] | น.ความกว้างจากปลายเข่าซ้ายถึงปลายเข่าขวาของพระพุทธรูปปางประทับนั่ง, จำนวนเงินที่มีอยู่สำหรับเล่นการพนัน |
หมั๋ดเมน | หัมฯดเมนฯ | [หมัดเมน] | น.ตัวหมัดตัว เล็น ก.อาการที่มองผู้อื่นด้วยความหมั่นไส้อยากจะทำร้ายหรือทุบตีสั่งสอนเสียให้เข็ด |
แส็๋บ | แสัปฯ | [แส็บ] | น.เรียกแมลงสาบชนิดที่มีปีกบินได้ว่า แมงแส๋บ ก๑.ขโมย,ลักไปทีละน้อย ก๒.หากินเก่งอย่างที่ใช้กับสุนัข เป็นต้น ว.เงียบกริบ,เรียบสนิท,หายไป,หายวับไป |
ต๊ก | ท฿กฯ | [ทก] | ก.กระทก - กระตุก,ชักกลับทันที |
ฮั้ว | รั้วฯ | [รั้ว] | น.รั้ว - เครื่องล้อมหรือกันพื้นที่ให้เป็นขอบเขตชัดเจน คล้ายกำแพงแต่ไม่แข็งแรงเท่า เช่น รั้วไม้ไผ่ รั้วลวดหนาม, เรียกทหารว่า รั้วของชาติ |
เจ้าหลวงเจียงใหม่ | เจั้าเจั้าหลฯวฯงชยฯงไห่มฯ | [เจ้าหลวงเชียงใหม่] | น.ผู้นำสูงสุดของเมืองเชียงใหม่ ประกอบด้วย ๑]พระเจ้ากาวิละ ๒]พระญาธัมมลังกา ๓]เจ้าหลวงเสฏฐีคำฝั้น ๔]พระญาพุทธวงศ์ ๕]พระเจ้ามโหตรประเทศ ๖]พระเจ้ากาวิโลรสสุริยวงษ์ ๗]พระเจ้าอินทรวิไชยานนท์ ๘]เจ้าอินทวโรรสสุริยวงษ์ และ ๙]พลตรีเจ้าแก้วนวรัฐ |
ยฺืนงำหัว | อยฯนฯงำห฿วฯ | [อฺยฺืนงำหัว] | ก.ยืนและชะโงกเหนือศีรษะของผู้อื่น |
เป๋นสุ่ย | เปนฯสุ่ | [เปนสุ่ย] | ดู...เป๋นน้ำสุ่ย |
ต้ง | ท่฿งฯ | [ท่ง] | น.ทุ่ง,นา; โต้ง ก็ว่า: ไปโต้งไปนา - ไปทุ่งไปนา |