พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ไม้บ่าผาง | ไม้บ่าฯผางฯ | [ไม้บ่าผาง] | น.ต้นมะปราง - ไม้ต้น ใบคล้ายใบมะม่วงแต่เล็กกว่า แผ่นใบหนาและเหนียว ผิวใบมันวาว ผลรูปไข่ ผลสุกสีเหลืองไปจนถึงสีส้ม เนื้อผลฉ่ำน้ำ รสเปรี้ยวหรือหวาน |
เส็๋ด | เสัดฯ | [เส็ด] | น.ปีจอ - ชื่อปีนักษัตรปีที่ ๑๑ ใช้ สุนัข เป็นสัญลักษณ์ |
ติ๊ตย์ | ทิต์ยฯ | [ทิตย์] | น.ชื่อวัน; วันติ๊ด - วันอาทิตย์ |
ผั๋กไผ่ | ผักฯไผ่ | [ผักไผ่] | น.ผักแพว - ไม้ล้มลุกชอบดินชื้น ส่วนล่างทอดเลื้อยไปตามพื้นดิน ส่วนปลายยอดชูตั้งขึ้น พุ่มสูง ๓๐-๕๐ ซ.ม. ใบรูปหอกปลายเรียวแหลม กว้าง ๐.๘ - ๑.๕ ซ.ม. ยาว ๕-๗ ซ.ม. กลิ่นหอมฉุน รสเผ็ดเล็กน้อย คนล้านนานิยมกินเป็นผักสด จิ้มน้ำพริก แกล้มลาบ หรือนำมาปรุงร่วมกับอาหารประเภทลาบ ต้มเผ็ด เป็นต้น และยังมีสรรพคุณเป็นยาสมุนไพร ขับลม แก้ท้องอืด ท้องเฟ้อ |
อื้อตื้อ | อื้ตื้ | [อื้อตื้อ] | ว.มืดมาก; มืดอื้อตื้อ - มืดมากจนมองอะไรไม่เห็น: ถ้าจวนจะมืด หรือโพล้เพล้ เรียก มืดซุ้มซิ้ม |
ต้นไม้สำสา | ต้฿นฯไม้สำสา | [ต้นไม้สำสา] | น.ต้นฉำฉา/ต้นจามจุรี/ต้นก้ามปู - ไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ มีกิ่งก้านสาขามาก ใบขนาดเล็ก ดอกสีชมพู ผลเป็นฝักมีเนื้อสีชมพู รสหวาน สัตว์เคี้ยวเอื้องเช่น วัว ควาย นิยมกิน มีเมล็ดเล็กๆจำนวนมากแข็ง คั่วให้สุกกินได้ |
ฟ้อนบ่าผาบ | ฟ้อฯรบ่าฯผาปฯ | [ฟ้อนบ่าผาบ] | ดู...ต๋บบ่าผาบ |
จื้นสู้ | ชื่นฯสู้ | [ชื่นสู้] | ว.ปลาบปลื้ม,พอใจ,ภูมิใจ |
หลำ | หํลฯา | [หลำ] | ก.ถลำ - หลง,พลั้งปากพูด,ติดค้างคาอยู่,เผลอ,พลาด,พลัดไปที่อื่น,เข้าไปติดอยู่ในกลุ่มหรือในเขตที่มิใช่พวกของตน;; สะหลำ ก็ว่า |
คอออม | ฅํอฯออฯม | [ฅอออม] | ดู...คอเหนียง |