พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
บ่ละบ่คว่าง | บลบฅ่วฯางฯ | [บ่ละบ่ฅว่าง] | ก.ไม่ทอดทิ้ง,ไม่หนีจาก |
โละขว้าง | โล฿ะฅ่วฯางฯ | [โละฅว่าง] | ก.เก็บทิ้งให้หมด,รื้อของเก่าทิ้งไปหมด |
เสี้ยนดอกหมาก ขากดอกป๋อ | ส้ยฯรดอฯกหมฯากฯ ขากฯดอฯกปํอฯ | [เสี้ยนดอกหมาก ขากดอกปอ] | ดู...ขี้ขากดอกป๋อ |
ถ๋ะปะนา(บาลี-ฐปนา) | ถปนาฯ,ฐบนาฯ | [ถะปะนา] | ก.ยกย่องโดยแต่งตั้งให้สูงขึ้น,จัดตั้ง,จัดสร้าง; ถ๋ะปั๋นนา,ถาปะนา,ถาปั๋นนา ก็ว่า |
ไม้ก๋อน้ำบวย | ไม้กํอฯนาฯบวฯยฯ | [ไม้กอน้ำบวย] | น.ไม้ก๋อ - สระ "ออ" ของอักษรล้านนา คือ "-อฯ" มีลักษณะคล้ายกระบวย ใช้เป็นตัวสะกดให้ออกเสียง "ออ" อยู่ด้านล่างของพยัญชนะต้น เช่น "ขํอฯ-ขอ, ดอฯก-ดอก" |
ฮำฝน | รำฝ฿นฯ | [รำฝน] | ก.กรำฝน - ตากฝนเป็นเวลานาน |
ไผ่ซาง | ไผ่ซางฯ | [ไผ่ซาง] | น.ไม้ไผ่ชนิดหนึ่ง ปล้องใหญ่ หนา ลำยาว นิยมใช้ทำเครื่องจักสานและสิ่งอื่นๆ; ไม้ซางหม่น ก็ว่า |
หล่ายต้า | ห่ลฯายฯท่าฯ | [หล่ายท่า] | น.ฝั่งโน้น,ฟากโน้น,ฝั่งน้ำตรงกันข้าม; หล่ายปุ๊น ก็ว่า |
ก้อย | ค่อฯยฯ | [ค่อย] | ว.เบา,ไม่ดัง,ไม่แรง,ไม่หนัก เช่น อู้ก้อย - พูดเบา,ไห้ก้อย - ร้องไห้ไม่ดัง สัน.ใช้เชื่อมประโยค เช่น อาบน้ำแล้วก้อยแต่งตั๋ว - อาบน้ำแล้วค่อยแต่งตัว |
สะจี | สชี | [สะชี] | น.ฝาชี - เครื่องจักสานที่ใช้ครอบสำรับอาหาร; ฝาจี ก็ว่า |