พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ดอกประยงค์ | ดอฯกระฯบย฿ง์คฯ | [ดอกประยงค์] | น.ดอกประยงค์ ภาษาถิ่นเหนือเรียก ''ดอกขะยง'' เป็นดอกไม้ที่แปลก เป็นดอกตูมกลีบไม่บาน มีกลิ่นหอมมาก หอมไปไกล หอมตลอดวันตลอดคืน แม้ดอกแห้งก็ยังหอม; ดู...ดอกขะยง |
สุ๋บ | สุบ | [สุบ] | ก๑.ใส่,สวม,พบ,เจอ; สุบใส่ ก็ว่า ก๒.จัดทำให้เป็นคำๆ เช่น สุบหมาก |
บืนปาก | บืนฯปากฯ | [บืนปาก] | ก.บุ้ยปาก - ยื่นริมฝีปากออก |
ขี้ไก่น้ำหมาก | ขี้ไก่นาฯหมฯากฯ | [ขี้ไก่น้ำหมาก] | สำ.ไร้สาระ |
หมั้นตึ้ง | หั้มฯรตึ้งฯ | [หมั้นตึ้ง] | ว.แน่นหนา,มั่นคง |
ป้อง | ป้อฯง | [ป้อง] | ก.ป้อง - บังเพื่อกักกันหรือกั้นไว้ เช่น ป้องปาก,ทำคันดินกั้นน้ำ |
หมอนมือ | หมฯอฯรมื | [หมอนมือ] | น.กล้ามเนื้อระหว่างนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ |
ต๋าเหิน | ตาเหินฯ | [ตาเหิน] | น.มหาหงส์/ดอกมหาหงส์/ว่านมหาหงส์ - ภาษาไทยถิ่นเหนือ (คำเมือง) เรียก ''ต๋าเหิน''; มหาหงส์ หรือ ต๋าเหิน เป็นไม้หัวล้มลุกตระกูลขิง ข่า ขมิ้น เหง้าอยู่ใต้ดิน ส่วนที่เห็นเป็นต้นที่จริงแล้วเป็นกาบใบที่เวียนซ้อนอยู่หลายๆชั้น ใบรูปหอก ขอบใบเรียบปลายแหลม โคนมน ยาว 20-40 ซ.ม. กว้าง 4-8 ซ.ม. ก้านใบกลม แข็ง และสั้น ออกดอกเป็นช่อที่ปลายยอด ดอกมี 4 กลีบ มีทั้งสีขาว ขาวแกมเหลือง ส้มอ่อน ออกดอกตลอดปี มีกลิ่นหอม; ต๊ายเหิน,ต๋ายเหิน ก็ว่า |
แม่อุ๊ยหม่อน | แม่อุ้ห่มฯอฯร | [แม่อุ๊ยหม่อน] | น.แม่อุ๊ยหม่อน - ย่าทวด(ทวดผู้หญิงที่เป็นแม่ของปู่หรือแม่ของย่า) หรือ ยายทวด(ทวดผู้หญิงที่เป็นแม่ของตาหรือแม่ของยาย); ดู...อุ๊ยหม่อน |
ต๋างเข้า | ตางฯเขั้า | [ตางเข้า] | ก.กินแทนข้าวเช่น กินกลอย ขนม ขนมปัง ผลไม้ เป็นต้น เพื่อให้อิ่มแทนกินข้าว |