พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ขน | ข฿นฯ | [ขน] | น๑.สิ่งที่ขึ้นเป็นเส้นตามผิวหนังของคน สัตว์ และพืช หรือผิวของสิ่งต่างๆ; น๒.ชื่อหญ้าชนิดหนึ่ง เรียกหญ้าขน ขึ้นตามที่ชื้นแฉะและริมน้ำ ใบเรียวยาวรีสีเขียวเข้ม มีขนขาวๆ ขึ้นทั่วทั้งใบ ใช้เลี้ยงสัตว์ เช่น วัว ควาย หนู กระต่าย; ก๑.กรน - หายใจแรงมีเสียงดังในลำคอขณะหลับหรือเคลิ้มๆจวนหลับ; ก๒.ย้ายของจำนวนมากจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง เช่น ขนคน - ย้ายหรือนำคนไปที่อื่น, ขนข้าวขนของ - ย้ายสิ่งของเครื่องอุปโภคบริโภคต่างๆ |
เอาเหีย | ´าเหยฯ | [เอาเหีย] | ก.จงรับไว้,เอาเถอะ |
หน้าปู้ดหน้าเป๋า | ห้นฯาพูดห้นฯาเปัา | [หน้าพูดหน้าเปา] | ว.หน้าบวมพองฟกช้ำดำเขียว |
แต้งแย่ง | แท่งฯแย่งฯ | [แต่งแย่ง] | ว.กระดกขึ้น,ผุดขึ้น ใช้กับของขนาดเล็ก ถ้าขนาดใหญ่ใช้ โต้งโย่ง |
หลูด | หลฯด | [หลูด] | ดู...หลุ๋ด |
บ่ปอไค่ลำ | บพํอฯไฯระฯค่ลำ | [บ่พอใคร่ลำ] | ว.ไม่ค่อยจะอร่อย |
ดิ๋กน้ำต๋าย | ดิกฯนาฯตายฯ | [ดิกน้ำตาย] | ก.จมน้ำตาย |
อู้ไทยสาบเมือง | อู้ไทยฯสาปฯเมิอฯง | [อู้ไทยสาบเมือง] | ก.อู้ไทยสาบเมือง - เป็นอาการของคนพูดภาษาไทย มีสำเนียงหรือสำนวนการใช้ภาษาแบบคนท้องถิ่นภาคเหนือ บางครั้งการพูดก็หลุดคำศัพท์เฉพาะถิ่นออกไป เพราะคุ้นชินกับคำเหล่านั้นในชีวิตประจำวัน จนนึกคำภาษาไทยไม่ออก คนต่างถิ่นถึงกับงง เช่น ไปสิมดส้ม ขี่เครื่องบินไปกรุงทพฯ; ดู...สาบเมือง |
แย็บมดส้ม | แยัปฯม฿ดฯส้฿มฯ | [แย็บมดส้ม] | ก.ไข่ชนิดเล็กรวมทั้งตัวอ่อนของมดแดง เมื่อเจริญเติบโตเป็น มดแดง หรือ มดส้ม ตัวเล็กๆ ที่เรียกว่า "มดงาน" ดู...มดส้ม |
จูเปิ้น | ชูเพิ่นฯ | [ชูเพิ่น] | ก.ไปหาท่านผู้อื่น,ยอมรับตามที่ผู้อื่นเสนอ |