พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
เมืองฟ้า | เมิอฯงฟ้า | [เมืองฟ้า] | น.สวรรค์ - โลกของเทวดา เป็นแดนอันเลิศล้ำด้วยกามคุณทั้ง ๕ ตามปกติหมายถึงกามาพจรสวรรค์ (สวรรค์ที่ยังเกี่ยวข้องกาม) ๖ ชั้น คือ จาตุมหาราชิก ดาวดึงส์ ยามา ดุสิต นิมมานรดี และปรนิมมิตวสวัตดี |
หัวหงอก | ห฿วฯหงฯอฯก | [หัวหงอก] | น๑.หัวหงอก - หัวที่ผมเปลี่ยนเป็นสีขาว น๒.เรียกตัวบุ้งที่มีขนสีขาวปุกปุยว่า แมงบ้งหัวหงอก น๓. เรียกข้าวต้มมัดโรยมะพร้าวขูดว่าเข้าต้มหัวหงอก |
ป๋ก | ป฿กฯ | [ปก] | น.ชื่อนก: นกตีทอง - นกโพระดกพันธุ์หนึ่ง ตัวเขียว คอและแก้มเหลือง อกและหน้าผากแดง เป็นนกโพระดกขนาดเล็กที่สุด ชอบอยู่บนต้นไม้สูง กินลูกไม้ เช่นลูกไทร เสียงร้องดังต๊งๆ หรือป๊กๆ เหมือนเสียงคนตีทอง ก๑.กลบ,ปิด,บัง,แผ่ออกคลุมเบื้องบน;เช่น เอาดินป๋ก - เอาดินกลบ,ผ้าป๋กหัว - ผ้าคลุมหัว ก๒.ยกขึ้น,ตั้งขึ้น;เช่น ป๋กเสาเอก - ยกเสาเอก เป็นต้น |
แจ็๋ดแผ็๋ด | แจัดฯแผัดฯ | [แจ็ดแผ็ด] | ว.ลักษณะของสิ่งที่ซีด ไม่สดใส มีรสจืดชืด เช่น เสื้อเปิดแจ๋ดแผ๋ด - เสื้อมีสีซีดไม่สดใส (เปิด=ซีด); แก๋งจ๋างแจ๋ดแผ๋ด - แกงมีรสจืดชืด. |
เว่า | เวั่าฯ | [เว่า] | ว.หลอ,ขาดหายไป,โหว่หรือเป็นช่องเล็กน้อย มักใช้กับฟัน เช่น เขี้ยวเว่า - ฟันหลอ |
เล่าลือ | เลั่าลื | [เล่าลือ] | ก.แพร่ข่าวกันเซ็งแซ่ |
อิ๋ดไจ๋ | อิดฯไจ | [อิดใจ] | ก.เหนื่อยใจ,ท้อแท้; อิ๋ดอ๋กอิ๋ดไจ๋ ก็ว่า |
ขนต๋าหมอย | ข฿นฯตามอฯยฯ | [ขนตาหมอย] | น.ขนตายาว |
ปั๋งพ่าย | ปังฯระฯพ่ายฯ,ปังฯภ่ายฯ | [ปังพร่าย,ปังภ่าย] | น.ผักปลังชนิดที่ดอกไม่เป็นกลุ่มใหญ่ หรือไม่เป็นพวงใหญ่; ปั๋งพุ่ย ก็ว่า |
เสย | เสิยฯ | [เสย] | ก.ช้อนขึ้น อย่างเอากำปั้นเสยปลายคาง เอามือลูบผมขึ้นไป เป็นต้น ว.เฉย - นิ่งอยู่ |