พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
หนั๋กอ๋กหนั๋กใจ๋ | หันฯกอ฿กฯหันฯกไจ | [หนักอกหนักใจ] | ดู...หนั๋กใจ๋ |
ดอกคูน | ดอฯกฅูร | ดอกฅูน | น.ดอกคูน เป็นอีกชื่อหนึ่งของ ดอกราชพฤกษ์ ทั่วไปเรียก ''ดอกคูน'' เพราะจำง่าย แต่มักเขียนผิดเป็น ''ดอกคูณ'' ถิ่นภาคเหนือเรียก ''ดอกลมแล้ง''; ดู...ไม้ลมแล้ง |
ขี่รถกูบ | ขี่ร฿ถฯกูบ,-กู | [ขี่รถกูบ] | ก.โดยสารรถเก๋ง |
ก๋กเป็๋นติ่น | ก฿กฯเปนฯติ่นฯ | [กกเปนติ่น] | ก.ตัดเป็นชิ้นๆ |
จ๋าฮีต | จารีตฯ | [จารีต] | น.จารีต - ขนบธรรมเนียมประเพณี (มักใช้ ฮีต มากกว่า) เช่น ฮีตเก่า - จารีตประเพณีที่เคยปฏิบัติกันมา |
หน่อฮุ่นไฟ | หนฯอฯฮุ่รไฟ | [หน่อฮุ่นไฟ] | น.หน่อที่งอกหลังจากที่ถูกไฟไหม้ |
เข๋าะเข้าอ้ง | โขอฯะขอฯดเขั้าอ้฿งฯ | [เขาะขอดเข้าอ้ง] | สำ.เอาแต่ผลประโยชน์ใส่ตน |
ต่าง | ต่างฯ | [ต่าง] | น๑.สัตว์พาหนะที่ทำหน้าที่ใช้แรงงานในการบรรทุกและขนย้ายแทน แรงคน เช่นม้าต่าง น๒.กะทอ-ภาชนะ จักสานที่ใช้บรรทุกเพื่อการขนย้ายด้วยสัตว์ มักใช้เป็นคู่หรือสองข้าง โดยมีคาน พาดไว้บนหลังสัตว์พาหนะหรือสัตว์ต่าง ให้ห้อยลงมาทั้งสองข้าง น๓.ตุ้มหู ก.บรรทุก เช่น ต่างหลัง - บรรทุกไว้บนหลัง |
ขี้เขี้ยวปุ๊สุ่นบุ่น | ขี้ข้ยฯวพุสุ่รบุ่ร | [ขี้เขี้ยวพุสุ่นบุ่น] | น.ขี้ฟันเกรอะ |
เฝิ๋กหั๋ด | เฝิ้กฯหัดฯ | เฝิ็กหัด] | ก.ฝึกหัด - ฝึกให้เป็นหรือชำนาญ เช่นฝึกหัดขับรถยนต์ ฝึกทำอาหาร |