พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ฮู้จั๋กก่อ | รู้จักฯกํอฯ | [รู้จักก่อ] | ก.รู้จักไหม(คำถาม) |
ย้อมแย้ม | ย้อฯมแย้มฯ | [ย้อมแย้ม] | ว.(คำเสริมท้าย)ไม่เต่งตึง,เหี่ยวแห้ง ใช้เสริมท้าย "เหี่ยว" เช่น หนังเหี่ยวย้อมแย้ม - ผิวหนังไม่เต่งตึง, ผิวหนังเหี่ยวแห้ง |
เมียะ | เมยฯะ | [เมียะ] | ว.นุ่มกว่าปกติ,นุ่มจวนจะเน่า; ถ้านุ่มและเป็นเมือกด้วยใช้ เมือะ |
เข้าม่ำ | เขั้ามา | [เข้าม่ำ] | น.ข้าวที่แม่เคี้ยวให้ละเอียดเพื่อป้อนให้ทารก คนโบราณเลี้ยงลูกด้วยวิธีเคี้ยวข้าวให้ละเอียดป้อนเด็กอ่อน ไม่นิยมใช้ครกใบเล็กๆ บดข้าวกับกล้วยน้ำว้า ดังเช่น ปัจจุบัน; เข้าม่าม ก็ว่า |
ดั๋กจื้อกื้อ | ดักฯจื้กื้ | [ดักจื้อกื้อ] | ดู...ดั๋กก๊กงก |
กุ๋สน | กุส฿นฯ | [กุสน] | น.โกสน - ไม้พุ่มนิยมปลูกเป็นไม้ประดับ มีหลายพันธุ์ ใบมีรูปร่างและสีต่างๆ กัน บางชนิดกินได้; กุ๋สล ก็เขียน |
ผ้ายันต์ | ผ้ายัน์ตฯ | [ผ้ายันต์] | น.ผ้าลงยันต์ - ผืนผ้าที่จารึก คาถา อักษรโบราณ เช่นอักษรล้านนา (ตั๋วเมือง) เพราะถือว่าเป็นอักษรที่มีความขลัง ศักดิ์สิทธิ์ ภาพสัญลักษณ์ต่างๆ ที่เกิดจากความเชื่อทางไสยศาสตร์ ของผู้คนแห่งอาณาจักรสุวรรณภูมิ ที่ถูกถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษนับพันปี ถือว่าเป็นวัตถุมงคลประเภทหนึ่ง ในกลุ่มของเครื่องลางของขลังไทย |
ปั๋กเสา | ปักฯเสัา | [ปักเสา] | ก.ยกเสาตั้งขึ้นแล้วฝัง |
สงฆ์ | ส฿ง์ฆฯฯ | [สงฆ์] | น.พระสงฆ์ - ภิกษุในพุทธศาสนา; สังฆะ ก็ว่า |
แก่นถั่ว | แก่นฯถ่฿วฯ | [แก่นถั่ว] | น.เมล็ดถั่ว |