พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
บั๋ก | บักฯ | [บัก] | น.รอยบาก,ส่วนที่คอดเข้าไป ก๑.หยัก,บาก,ทำเป็นรอยคอดหรือแง่ ก๒.กำหนดเฉพาะ,เจาะจง ว.ขั้นตอน, ระยะ,จังหวะ |
หมวกเห็๋ด | หมฯวฯฯกเหัดฯ | [หมวกเห็ด] | น.ส่วนที่เป็นดอกของเห็ด ถัดจากก้านขึ้นไป เมื่อบานคล้ายร่ม |
พะเจ้า | ระฯพเจั้า | [พระเจ้า] | น๑.พระพุทธเจ้า,พระพุทธรูป,เทพผู้ยิ่งใหญ่,เรียกพระภิกษุว่า ตุ๊ หรือ ตุ๊เจ้า,เรียกสามเณรว่า พะ; น๒.คำนำหน้าพระพุทธรูป เช่น พระเจ้าเก้าตื้อ,พระเจ้า ๗๐๐ ปีฯ,พระเจ้าตนหลวง,พระเจ้าทองทิพย์; น๓.คำนำหน้าพระเจ้าแผ่นดินและเจ้านาย เช่น พระเจ้าอโศกมหาราช,พระเจ้าติโลกราช,พระเจ้าลูกยาเธอ เป็นต้น |
ผะจ๋าน | ผจานฯ,ระฯบจานฯ | [ผะจาน,ประจาน] | ก.ประจาน - ประกาศความชั่วให้รู้ทั่วกันด้วยวิธีต่างๆ |
จอย | ชอฯ | [ชอย] | ว.เชย,รำเพยพัด เช่น ลมจอย - ลมพัดเบาๆ สำ.ลมบ่จอย - อารมณ์ไม่ดี |
จาแล | ชา¦ | [ชาแล] | ว.เช่นนั้นแล |
แป๋ง | แปลฯง | [แปลง] | ก.แปลง - ทำ,สร้าง,ประดิษฐ์ |
กึ๊ดยาก | คึดฯยากฯ | [คึดยาก] | ก.หนักใจ,ลำบากใจ |
อุ้กปุ๊ก | อุ้กพุก | [อุ้กพุก] | ว.ลักษณะสิ่งของที่บวมหรือพองออก; อุ๋กปุ๋ก ก็ว่า |
มูบขุ๋หยุ๋ | มูบขุหยฯ | [มูบขุอยุ] | ก.หมอบราบ แต่ก้นโด่ง; มูบขุ๋บหยุ๋บ ก็ว่า |