พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
หลุมแมงมัน | หลฯมแมงฯมันฯ | [หลุมแมงมัน] | น.โพรง หรือรังของแมงมัน ดู...แมงมัน |
เป่อ | เปิ่อฯ | [เป่อ] | ว.ทื่อ,ไม่คม หรือคมเยินง่าย; เป้อ,ขี้เป่อ ก็ว่า เช่น เรียกมีดที่ไม่คมว่า มีดขี้เป่อ หรือ มีดขี้เป้อ เป็นต้น |
โจ้ย | โจ้฿ยฯ | [โจ้ย] | ดู...จ๊วย |
เนื้อย่าง | เนิ้อฯอย่างฯ | [เนื้อย่าง] | น.เนื้อย่าง - ภาษาไทยถิ่นเหนือ (คำเมือง) เรียกว่า ''จิ๊นหย้าง''; เนื้อย่าง หรือ จิ๊นหย้าง คือ เนื้อ (ระบุชื่อเป็นเนื้ออะไร) เช่น งัวหย้าง-วัวย่าง,หมูหย้าง-หมูย่าง,เป็๋ดหย้าง-เป็ดย่าง) ทำให้สุกโดยการย่าง; ดู...หย้าง |
ย่าขวัญเข้า | ย่าขัวฯรเขั้า | [ย่าขวันเข้า] | น.พระแม่โพสพ - สิ่งที่เป็นสิริมงคลที่สถิตอยู่ในต้นข้าวหรือเม็ดข้าว เชื่อว่ามีสภาวะเป็นผี เทพ หรือวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ประจำต้นข้าวหรือเม็ดข้าว มีพลังอำนาจที่สามารถปกปักรักษาเม็ดข้าวให้อุดมสมบูรณ์ และให้ผลผลิตที่มีคุณค่าสำหรับหล่อเลี้ยงชีวิตมนุษย์ |
ปุ๋นดีไค่ได้ | ปุรดีไระฯค่ได้ | [ปุนดีใคร่ได้] | ว.อยากได้,อยากมี |
อะหล๋กข๋กขั๋ก | อห฿ลฯกข฿กฯขักฯ | [อะหลกขกขัก] | ว.ไม่เรียบ,ขรุขระ,เป็นตะปุ่มตะป่ำ |
ภาษาถิ่น | ภาษาถิ่นฯ | [ภาษาถิ่น] | น.ภาษาถิ่น - ภาษาที่ใช้กันเฉพาะในท้องถิ่นใดท้องถิ่นหนึ่ง ซึ่งมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เช่น ภาษาถิ่นเหนือ - ภาษาที่ใช้ในถิ่นล้านนา ๘ จังหวัดภาคเหนือของประเทศไทย คือ เชียงใหม่ ลำพูน ลำปางเชียงราย พะเยา แพร่ น่าน และแม่ฮ่องสอน มีทั้งภาษาพูดเรียก "กำเมือง" และภาษาเขียนเรียก "ตั๋วเมือง" |
หัวปึ๋ก | ห฿วฯปึกฯ | [หัวปึก] | ดู...ผะหยาหลึ๋ก |
วื่นๆ | วื่นฯๆ | [วื่นๆ] | ดู...วึ่นๆ |