พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
มูบกิ๋น | มูบกินฯ | [มูบกิน] | ก.หากินโดยหลอกลวงผู้อื่น; เมิบกิ๋น ก็ว่า |
เหงือก | เหิงฯอฯก | [เหงือก] | น.เนื้อที่หุ้มโคนฟัน,อวัยวะหายใจของสัตว์น้ำบางชนิด เช่นกุ้ง ปลา; งีบงือ ก็ว่า |
ขั๋บลื้อ | ขัปฯลื้ | [ขับลื้อ] | ก.การขับทำนองเสนาะในลักษณะวรรณกรรมผสมดนตรี ประกอบด้วยผู้ขับร้องที่เรียกว่า "ช่างขับ" และผู้บรรเลงดนตรีเรียกว่าแบ"ช่างปี่"แบบไตลื้อ; เสิน ก็ว่า |
ใจ๋หมั้น | ไจหั้มฯร | [ใจหมั้น] | ว.หนักแน่น,ใจคอมั่นคง |
ดอกเกี๋ยงคำ | ดอฯกกยฯงฅำ | [ดอกเกียงคำ] | ดู...ดอกเกี๋ยง |
หั๋บปะตู๋ | หัปฯปตู | [หับปะตู] | ก.ปิดประตู |
กะโลง | คะโล฿งฯ | [คะโลง] | น.โคลง - คำประพันธ์ ร้อยกรองชนิดหนึ่ง ที่บังคับวรรณยุกต์และบังคับสัมผัส ซึ่งโคลงของล้านนามีฉันทลักษณ์ตรงกันกับโคลงของไทยภาคกลาง เพียงแต่มักจะไม่ค่อยเคร่งครัดในการจำกัดจำนวนคำ การส่งสัมผัส และตำแหน่งคำเอก-โท อาจกล่าวได้ว่า โคลงของล้านนาถือเอาความครบถ้วนของใจความว่าสำคัญมากกว่ากฎเกณฑ์ทางฉันทลักษณ์; กั่นโลง ก็ว่า |
กะแจ๋ะจ๊าง | ระฯกแจัะช้างฯ | [กระแจะช้าง] | น.โซ่เหล็กสวมเท้าช้าง. ขะแจ๋ะจ๊าง ก็ว่า |
หมองใจ๋ | หมฯอฯงไจ | [หมองใจ] | ก.ขุ่นเคืองใจ,มีใจไม่ผ่องใส,ขัดเคืองกัน |
ม้อยๆ | ม้อฯๆ | [ม้อยๆ] | ว.ลักษณะที่ค่อยๆ หรี่หลับลงทีละน้อย, ลักษณะที่ไปสู่ความสนิทนิ่งทีละน้อย; มะม้อย ก็ว่า |