พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
บ้านเหนือบ้านใต้ | บ้าฯนฯเหินฯอฯอบ้าฯนฯไต้ | [บ้านเหนือบ้านใต้] | น.บ้านใกล้เรือนเคียง |
ตั๊บคำ | ทัปฯฅำ | [ทับฅำ] | น.แมลงทับ; ดู...ฅ่อมฅำ |
อุ่ย | อุ่ | [อุ่ย] | ก.โรย,โปรย; อ่อย ก็ว่า ว.เหม็นกลิ่นโชยมา,เหม็นตุๆ; ดู...เหมนอุ่ย |
ขี้ดิน | ขี้ดินฯ | [ขี้ดิน] | ดู...ดิน น๑. |
เมืองหละปูน | เมิอฯงหลฯะพูร | [เมืองหละพูน] | น.เมืองลำพูน,จังหวัดลำพูน; ดู...หละปูน |
ตี๋นฟ้า | ตีนฯฟ้า | [ตีนฟ้า] | น.ขอบฟ้า - แนวที่เห็นเสมือนฟ้าจดกับแผ่นดินหรือทะเล โดยปริยายหมายถึงไกลมากจนประมาณระยะทางไม่ได้ |
ต๊ายลถ | ท้าฯยฯพ้าวฯ | [ท้ายพ้าว] | น.วันอันดับที่ ๑๑ ในระบบวันเก้าก๋อง ดู...วันเก้าก๋อง ในภาคผนวก ประกอบ |
หลาบแวง | หลฯาปฯแวงฯ | [หลาบแวง] | น.รอด หรือคานไม้ที่วางสอดผ่านรูที่เจาะตามแนวยาวของเรือน |
หนอก | หนฯอฯก | [หนอก] | น๑.หนอก - ก้อนเนื้อที่ต้นคอของ สัตว์บางชนิด เช่น วัว; น๒.ใบบัวบก - ใบและต้นกินได้ ทำยาได้ เรียก ผั๋กหนอก |
โป้ง | โป้฿งฯ | [โป้ง] | น๑.หัว - ส่วนที่อยู่ใต้ดินของพืช เช่น หัวข่า หัวขิง น๒.ลูกหมาก - เอ็นแข็งคล้ายผลหมากอยู่ส่วนโคนอวัยวะเพศของสุนัขตัวผู้ เรียกสุนัขติดเก้งว่า "หมาขำโป้ง" น๓.โพรง หรือรังของสัตว์ เช่น มดหรือแมลง เป็นต้น; ป้ง,ผ้ง,โผ้ง ก็ว่า |