พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
เตยหอม | เทิยฯหอฯม | [เทิยหอม] | น.เตยหอม/ ใบเตย / เตย ภาษาไทยถิ่นเหนือ (คำเมือง) เรียกหวานเข้าใหม่; ดู...หวานเข้าใหม่ |
โว๋ะโวก | โว฿ะโหวฯก | [โวะโหวก] | ว.ลักษณะฉีกขาดที่เป็นรอยแผลขนาดใหญ่ |
จิ๋บอกไฟ | จิบอฯกไฟ | [จิบอกไฟ] | ก.จุดบ้องไฟ - ใช้ไฟจุดชนวนบ้องไฟเพื่อให้ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า; ดู...บอกไฟขึ้น ประกอบ |
หิมหมะปาน | หิมมฯพานฯ | [หิมมพาน] | น๑.หิมพานต์ - ชื่อป่าในนิยาย ตั้งอยู่บนเขาหิมพานต์ อยู่ทางทิศเหนือของประเทศอินเดีย (บัดนี้เรียกภูเขาหิมาลัย อยู่ในเขตประเทศเนปาล); ป่าที่อยู่รอบบริเวณภูเขานี้ เรียก ป่าหิมพานต์ และเรียกสัตว์ที่อยู่ในป่านี้ว่า สัตว์หิมพานต์ น๒.หิมพานต์ - ชื่อกัณฑ์ที่ ๒ ของมหาเวสสันดรชาดก |
อิ่มอ๋กอิ่มไจ๋ | อิ่อ฿กฯอิ่มฯไจ | [อิ่มอกอิ่มใจ] | ดู...อิ่มไจ๋ |
แอบ | แอปฯ | [แอบ] | ก.แอบ - แฝง,เร้น,ซ่อน,แนบ |
ปิ้ว | ปิ้วฯ | [ปิ้ว] | น.จุด,ตำหนิ,รอยแผลเป็นขนาดเล็ก เช่น บ่าม่วงเป๋นปิ้ว - มะม่วงที่มีรอยตำหนิ; ถ้าเป็นรอยโตขึ้น เรียก ป้าว |
ดอกบานเย็น | ดอฯกบาฯนฯเย็นฯ | [ดอกบานเย็น] | น.ดอกบานเย็น ภาษาถิ่นพายัพ(คำเมือง)เรียก ''ดอกจ๋ำยาม''; ดู...ดอกจ๋ำยาม |
ล้ำฮ้ายล้ำเหลือ | ลําร้ายฯลําเหิลฯอฯอ | [ล้ำร้ายล้ำเหลือ] | ว.ต่ำกว่าที่ควร,ไม่น่าดู เช่น เป็นเศรษฐีแต่ทำบุญนิดเดียว |
ขะโยม | ขโย฿มฯ | [ขะโยม] | น.ศิษย์วัด,เด็กวัด; ขะยม ก็ว่า(แต่ก่อน...วัดเป็นศูนย์กลางของการศึกษา เมื่อเรียนจบชั้น ป.๔ พ่อแม่จะนำไป "เข้าวัด" ฝากตัวเป็นลูกศิษย์วัดในขั้นแรกจะต้องเรียนอักษรล้านนาตั๋วเมือง จนอ่านออกเขียนได้ เพื่อใช้ในการท่องบทสวดมนต์ และอ่านคัมภีร์ใบลาน ซึ่งเป็นกฎของทางวัดว่าผู้ที่จะบวชได้นั้นต้องเรียน "ตั๋วเมือง" เสียก่อน) |