พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
สุ่นโข่ | สุ่รโข่ | [สุ่นโข่] | ก.แทรก หรือแอบอยู่ในกองหยากเหยื้อ |
หมากสุ๋บ | หมฯากฯสุบ,-สุ | [หมากสุบ] | น.หมากที่ทำไว้เป็นคำๆ มักพบคู่กับ ปูแหล้ม เป็นหมากสุ๋บปูแหล้ม |
ผู้หลู้ | ผู้ห้ลฯ | [ผู้หลู้] | ว.ลักษณะที่มีของค้างคาอยู่ที่ปากรู; ผู้จู้ ก็ว่า เช่น ขำฮูผู้หลู้ - คาอยู่ที่รู |
หูกวั๋ง | หูกัวฯง | [หูกวั๋ง] | ว.หูแว่ว - หูได้ยินไม่ชัด สำคัญว่าได้ยินเสียง แต่ไม่มีเสียงนั้นจริง; หูหอน ก็ว่า |
หนั๋ด | หันฯด | [หนัด] | น.เรียกสับปะรดว่าขะหนั๋ด, บ่าหนั๋ด, บ่าขะหนัด. |
ฮื้อน่อ | ฮื้นอฯ | [ฮื้อน่อ] | ดู...ฮื้อ |
ป๋าน | ปานฯ | [ปาน] | น.ผิวเนื้อที่เป็นสีแดงหรือสีดำที่ติดตามร่างกายตั้งแต่เกิด; ว.เพียง, เหมือน,เช่น,คล้าย,ดั่งว่า,ประหนึ่งว่า |
โถง | โถ฿งฯ | [โถง] | ดู...ถง |
กระเจี๊ยบเขียว | ระฯกชยฯบขยฯว | [กระเชียบเขียว] | น.กระเจี๊ยบเขียว ภาคเหนือเรียก ''บ่าเขือมื่น''; ดู...บ่าเขือมื่น |
หยฺ่องสู้ | อยฯอฯงสู้ | [อฺยฺ่องสู้] | ก.แอบพอใจกัน รักกันโดยไม่มีผู้อื่นรู้เห็น |