พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
เยี่ยวแตก | ย่ยฯว | [เยี่ยวแตก] | ก.กลั้นปัสสาวะไม่อยู่เพราะกลัวหรือตกใจมาก;เยี่ยวแตกเยี่ยวแต๋น ก็ว่า |
หอกโจก | หอฯกโจ฿กฯ | [หอกโจก] | น.หอกซัด - หอกด้ามสั้น ไช้พุ่งหรือซัดไป |
ระฆัง | ระฆังฯ | [ระฆัง] | น.ระฆัง ภาษาถิ่นพายัพ(คำเมือง)เรียก ''หละกัง''; ดู...หละกัง |
ตั๋งโอ | ตังฯโอ | [ตั๋งโอ] | น.ตังโอ๋ - ไม้ล้มลุก ใบหนา รูปไข่เรียงสลับกันขอบเป็นหยัก กลิ่นหอม ดกอสีขาวหรือเหลืองอ่อนเป็นช่อที่ปลายยอด ใบอ่อนใช้ปรุงอาหาร |
เบียน | บยฯร | [เบียน] | น.ภาชนะรูปแบน ขอบกลม มักใช้ปิดปากกระบุง หรือฝัดข้าว ถ้าขนาดโต เรียกด้ง - กระด้ง; ถ้ามีตาห่างเรียก เหิง - ตะแกรง |
นา | นาฯ | [นา] | น.พื้นที่ราบทำเป็นคันกั้นน้ำเป็นแปลงๆสำหรับปลูกข้าวเป็นต้น, พื้นที่มีลักษณะคล้ายนาสำหรับทำประโยชน์อย่างอื่น เรียกตามสิ่งที่ทำ เช่น นาเกื๋อ นากุ้ง |
สุ่นซาย | สุ่รซายฯ | [สุ่นซาย] | ก.แทรกอยู่ในกองทราย อย่างแมงช้าง |
บ่ได้อยฺู่ | บได้อยฯู่ | [บ่ได้อฺยฺู่] | ว.มีธุระยุ่ง,ไม่มีเวลา |
สะเด็๋ด | สเดัดฯ | [สะเด็ด] | น๑.ปลาหมอ - ปลาน้ำจืด ตัวป้อมแบน เกล็ดแข็ง คอดหาง กว้าง หัวโต น๒.เรียกขวานชนิดที่มีคอดอยู่ถัดจากช่องที่สวมด้ามว่า มุยป๋าสะเด็ด ว๑.ทำให้น้ำหยุดหยดหรือทำให้ไหลออกไปจนเกือบแห้ง เช่น ล้างจานคว่ำทิ้งไว้ให้สะเด็ดน้ำ ว๒.บิ่น,ลิ เช่น คมขวาน หรือคมมีดที่บิ่น |
หม่นไหม้ | ห฿มฯรไห้มฯ | [หม่นไหม้] | ว.มีทุกข์ร้อนจนเศร้าหมอง |