พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ก๋ำผึ๋ | กำผึ | [กำผึ] | ก.เหวี่ยง,โปรย - โยนให้แผ่ออกไป อย่างเล่นสาดน้ำสงกรานต์ หรือโปรยข้าวสารให้ไก่กิน เป็นต้น |
นกการะเวก | น฿กฯการะเวกฯ | [นกการะเวก] | น.นกการะเวก ภาษาถิ่นเหนือเรียก ''นกก๋าระวีก''; ดู...นกก๋าระวีก |
หมุ้น | หุ้ร | [หมุ้น] | น๑.แมลงชนิดหนึ่งตัวเล็กๆ จำพวกริ้น กัดคัน; ขุ้น ก็ว่า น๒.ชื่อไม้ยืนต้นชนิดหนึ่ง เรียกว่า ไม้หมุ้น เรียกผลว่า บ่าหมุ้น ก.ฝ่าเข้าไป,แหวกเข้าไป |
บุ๋ม | บุม | [บุ๋ม] | ว.ยุบเป็นรอยลึกลงไป เช่น แก้มบุ๋ม-ลักยิ้ม,กางบุ๋ม-คางบุ๋ม |
จ่างจ๊ะ | จ่างฯชะ | [จ่างชะ] | ก.ยืนถ่างขา; ก่างก๊ะ ก็ว่า |
ตะขาบ | ตะขาปฯ | [ตะขาบ] | น.ตัวตะขาบ ภาษาถิ่นเหนือเรียก ''จั๋กเข็๋บ''; ดู...จั๋กเข็๋บ |
หง้อม | ห้งฯอฯม | [หง้อม] | ก๑.งุ้มลง,ม้วนเพราะความอาย; ค้อม,ง้ำ อย่างปากนกแก้ว; ง้ม,หง้ม ก็ว่า |
หินฝนมีด | หินฯฝ฿นฯมีดฯ | [หินฝนมีด] | น.ก้อนหินที่ใช้สำหรับลับมีดให้คม |
หมาแม้ว | หมฯาแม้วฯ | [หมาแม้ว] | น.หมาขนยาวอย่างที่ชาวเขาเผ่าม้งนิยมเลี้ยง; ดู...หมายุย |
ล่ำเปิง | ราเพิงฯ | [ร่ำเพิง] | ก.รำพึง - คิดถึง,คิดคำนึงอยู่ในใจคนเดียว,ใคร่ครวญ; ฮ่ำเปิง ก็ว่า |