พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
เจี่ยคอ | เจ่ยฯฅํอฯ | [เจี่ยฅอ] | ก.อาการที่เอาเด็กเล็กขี่คอ |
เกี๋ยง | กยฯง | [เกียง] | น.หว้า - ชื่อต้นไม้ยืนต้นผลสุกสีแดงหรือแดงอมดำ กินได้เรียกบ่าเกี๋ยง. ดอกเกี๋ยง - ดอกลำเจียก. เรียกเดือนอ้าย ว่า เดือนเกี๋ยง ว.กากะบาด,ขีดไขว้ |
สู่จู | สู่ชู | [สู่ชู] | ก.(โบ)ยกของกิน เช่น อาหารผลไม้ เครื่องดื่ม มารับรองหรือเลี้ยงดู,ร้องเรียน,เสนอเรื่องราว |
อุ้มกี้บ | อุ้มคีปฯ | [อุ้มคีบ] | ก.อุ้มเอาขาทั้งสองข้างคีบสะเอว อย่างอุ้มเด็ก |
ปากเป๋นลม | ปากฯเปนฯล฿มฯ | [ปากเปนลม] | ก.พูดมากจนเกินไป |
สวั๋กเขี้ยว | สัวฯกข้ยฯว | [สวักเขี้ยว] | ก.จิ้มฟัน |
สูมาถั้นเก๊า | สูมาถั้นฯเคั้าฯ | [สูมาถั้นเค้า] | ก.การขอขมาด้วยเครื่องขมาที่มีค่าเต็มยศ อันมีเครื่องสักการะต่างๆ เช่น สลุงน้ำเข้าหมิ้นส้มป่อย หมากสุ่ม หมากเบ็ง ต้นผึ้ง ต้นเทียน ต้นดอก เป็นต้น |
ไหดอก | ไหดอฯก | [ไหดอก] | น.ภาชนะดินเผา ป่องกลางเล็กน้อย มักทำจีบที่ปาก ใช้เป็นแจกัน; หม้อดอก,หม้อไหดอก ก็ว่า |
วางหนั๋ก | วาฯงฯหันฯก | [วางหนัก] | ก.มอบภาระหรือความรับผิดชอบให้; ไว้หนั๋ก,ป๋งหนั๋ก ก็ว่า |
เสี้ยงก๋รรมเสี้ยงเวร | ส้ยฯงกัม์มฯส้ยฯงเวรฯ | [เสี้ยงกัมม์เสี้ยงเวร] | ก.หมดกรรมหมดเวร |