พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ย่อยๆแยมๆ | ย่อฯยฯๆแยมฯๆ | [ย่อยๆแยมๆ] | ว.ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน |
กุมมุม | คุมมุม | [คุมมุม] | ว.ลักษณะสิ่งสีดำ มองไม่ชัดหรือเห็นในระยะไกล; กอมมอม ก็ว่า |
มืดวอนแวน | มืดฯวอฯรแวนฯ | [มืดวอนแวน] | ว.โพล้เพล้ -ใช้กับเวลาจวนจะมืด พอมองอะไรเห็นอยู่บ้าง; มืดสะลุ้ม ก็ว่า |
ไม้สะลาบ | ไม้สลาปฯ | [ไม้สะลาบ] | น.ไม้ไผ่ผ่าซีกขนาดประมาณ ๑-๒ นิ้ว ใช้ทำรั้ว เรียก รั้วไม้สะลาบ |
แหว้ | แห้วฯ | [แหว้] | น.สิ่งที่ทำเป็นแผ่นทรงกลมที่โตกว่า แหว ก.แยกออก,เฉ อย่าง เตียวแหวไปแหวมา - เดินเฉไปเฉมา |
แหบ | แหปฯ | [แหบ] | ก๑.ไซ้ - อาการที่เป็ดหรือห่านเอาปากไซ้ขน ไซ้กินอาหาร หรือจิกตี ก๒.ครูด,บาด เช่น หญ้าครูด ใบฅาบาด ก๓.ไปอย่างรวดเร็ว มักใช้กับการปั่นจักรยานไปอย่างรวดเร็ว ว.เสียงไม่แจ่มใส |
ผั๋กกาดจ้อน | ผักฯกาดฯจ้อฯร | [ผักกาดจ้อน] | น.ผักกาดจ้อน - ผักกาดเขียวชนิดหนึ่งก้านเล็ก มีลักษณะใกล้เคียงกับผัก(กาดเขียว)กวางตุ้งมาก เป็นผักกาดเขียวพันธุ์ที่ออกดอกไร่เรี่ยกัน ดังนั้น "ผักกาดจ้อน" ที่คนล้านนามักเรียกว่า "ปู้เขียวหางดอก" ที่แปลว่าไก่ตัวผู้สีเขียวมีหางเป็นดอกๆสีเหลิอง ดังสีของผักกาดจ้อนที่มีสีเขียว และมีดอกสีเหลืองบานสพรั่งไล่ๆกัน |
ฮูดังบืด | รูดังฯบืดฯ | [รูดังบืด] | น.จมูกบานและเชิดขึ้น |
น้าไป๊ | นาฯไพ้ | [น้าไพ้] | น.น้าสะใภ้; น้ายิง ก็ว่า |
กำอู้ | คำฯอู้ | [คำอู้] | น.คำพูด; คำฟู่ ก็ว่า |