พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
กิ๋นเข้าลำ | กินฯเขั้าลำ | [กินเข้าลำ] | ก.รับประทานอาหารอร่อย |
เอาวัน | ´าวันฯ | [เอาวัน] | ดู...เอามื้อ |
ก๋องเถ่งถิ้ง | กลฯอฯงเถ่งฯถิ้งฯ | [กลองเถ่งถิ้ง] | น.ตะโพน ก๋องเต่งถิ้ง,ก๋องปุ่มผิ้ง ก็ว่า |
เมก | เมกฯ | [เมก] | น.กำแพงเมือง. ใบเสมา - สิ่งก่อสร้างใช้เป็นเครื่องป้องกันอาวุธรายอยู่บนกำแพงเมือง |
ต๋าหีบ | ตาหีปฯ | [ตาหีบ] | น.ไม้ตับที่ใช้หนีบปลา กบ เนื้อหมู เป็นต้น เพื่อปิ้งหรือย่าง ไม้หีบ,ไม้ต๋าหีบ ก็ว่า |
เผือ | เผิอฯอ | [เผือ] | น๑.คราด - เครื่องมือมีลักษณะเป็นซี่ๆ ปกติจะมี ๙ - ๑๑ ซี่ ใช้ลากให้ดินที่ไถแล้วแตกร่วนซุย ก.อาการที่ใช้ควายหรือวัวเทียมคราดแล้วชักไปเพื่อให้ดินที่ไถแล้วนั้นแตกร่วนซุย; เฝือ ก็ว่า ส.ท่าน - สรรพนามบุรุษที่ ๒ เอกพจน์ เขือ ก็ว่า : ลิลิตพระลอ "เสียงลือเสียงเล่าอ้าง อันใด พี่เอย, เสียงย่อมยอยศใคร ทั่วหล้า, สองเขือพี่หลับไหล ลืมตื่น ฤๅพี่, สองพี่คิดเองอ้า อย่าได้ถามเผือ" |
โก่งโท้งโน้ง | โก่งฯโท้฿งฯโน้฿งฯ | [โก่งโท้งโน้ง] | ดู...ก่ง โต้งโน้ง |
แคว่น | แฅ่วฯร | [แฅว่น] | น๑.กำนัน - หัวหน้าผู้ปกครองระดับตำบล เรียกกำนันว่า ป้อแฅฺว่น; น๒.แคว้น - ดินแดนอันเป็นที่อยู่ของมนุษย์ ปัจจุบันหมายถึงตำบลซึ่งเป็นเขตปกครองของกำนัน |
สุ๋ดใจ๋ | สุดไจ | [สุดใจ] | ว.ยอดรัก,สุดที่รัก,สุดที่จะคิด,อย่างยอด |
หมิ่นหม้อ | หิ่มฯร | [หมิ่นหม้อ] | น.เขม่าดำติดก้นหม้อ ที่เกิดจากควันไฟในการหุงต้ม |