พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ต๊น | ท้฿นฯ | [ท้น] | ก.คลื่นไส้ อาเจียน; ฮาก,โต๊น ก็ว่า : เช่น ไค่ฮากไค่ต๊น - คลื่นไส้อยากอาเจียน |
วก | ว฿กฯ | [วก] | ก.ดักหน้า,สกัด,ล้อม,เลี้ยว,เลี้ยวกลับ |
ซายม๊อก | ซายฯมัอฯก | [ซายม๊อก] | ว.ทรายที่เป็นผงละเอียด; ซายมุก ก็ว่า |
ปะหลอด | ระฯบอฯด | [ปรอด] | น.ปรอด(อ่าน-ปะหรอด)ชื่อนก: ดู…นกปิ๊ดจะลิว |
ป๋าวหูป๋าวต๋า | ปาวฯหูปาวฯตา | [ปาวหูปาวตา] | ก.เห็นแล้วเกิดความรู้สึกวาบหวิวหรือหวาดเสียว |
จ๊กก๊ก | ช฿กฯค฿กฯ | [ชกคก] | ว๑.ใช้ขยายคำที่อยู่ข้างหน้าให้รู้ว่ามีขนาดค่อนข้างใหญ่ที่งอชู หรือ ยกสูง เช่น สูงจ๊กก๊ก ว๒.นั่งจ๊กก๊ก - กริยาที่คนนั่งเจ่าจุกเหงาหงอย; นั่งก๊กงก ก็ว่า. คำพังเพย: นั่งจ๊กก๊กเหมือนครกบ่ต๋ำ บ่ปากสั๋กกำถามก็บ่อู้ - นั่งเจ่าจุกอยู่เหมือนครกที่ไม่มีใครตำ แม้มีใครมาถามก็ยังไม่ยอมพูดสักคำ |
นกจอกเทศ | น฿กฯจอฯกเทศฯฯ | [นกจอกเทศ] | น.นกกระจอกเทศ - นกขนาดใหญ่มีขนเฉพาะลำตัว คอและขาเป็นหนังเกลี้ยงๆ ขาใหญ่แข็งแรง มีนิ้วตีนข้างละ ๒ นิ้ว วิ่งเร็วแต่บินไม่ได้ |
เสือลากหาง | เสิอฯอลากฯหางฯ | [เสือลากหาง] | น.ชื่อท่าการรำ ฟ้อนเจิง หรือ ฟ้อนดาบ ท่าหนึ่ง เรียก ท่าเสือลากหาง |
เมื่อเนิ้น | เมิ่อฯอเนิ้ | [เมื่อเนิ้น] | ว.ครั้งกระโน้น,นานมาแล้ว |
บ่าขี้เบ้า | บ่าฯขี้เบั้าฯ | [บ่าขี้เบ้า] | น๑. ด้วงดิน - เมื่อยังเป็นตัวอ่อนอาศัยนอยู่ในดินขี้ช้างหรือขี้ควาย เอาดินนี้หุ้มตัวเองเป็นลูกกลม ตัวโตกว่าด้วงมะพร้าว รับประทานได้ เรียก แมงบ่าขี้เบ้า น๒.บอกไม้ไฟขนาดเล็ก; ดู...บอกไฟบ่าขี้เบ้า |