พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ลืมลูกลืมเต้า | ลืมฯลลืมฯ | [ลืมลูกลืมเต้า] | ก.พ่อแม่ไม่มีความรับผิดชอบ ไม่เลี้ยงดูลูกปล่อยให้ลูกๆ ดำเนินชีวิตไปตามยถากรรม ถือว่าไม่เป็นมงคลกับตนเอง |
ไผ่ไล่ | ไผ่ไร่ | [ไผ่ไร่] | น.ไม้ไร่ - ไม้ไผ่ป่า ลำต้นขนาดเล็ก สีเขียวแกมเทา เนื้อแน่น ไม่มีหนาม ผิวสาก กาบหุ้มหน่อมีคายมาก นิยมใช้หน่อไร่ไปต้มให้สุกที่น้ำพุร้อน เรียก "หน่อต้มโป่ง" ทำให้รสดีขึ้นและกรอบ ใช้ประกอบอาหารได้หลายเมนู |
ไว้เวร | ไว้เวรฯ | [ไว้เวร] | ก.ผูกพยาบาท |
ยามมี | ยามฯมี | [ยามมี] | น.ตอนมีเงิน,เวลามีทรัพย์สมบัติ |
ยิบๆ | ยิปฯๆ | [ยิบๆ] | ว๑.ระยิบระยับ เช่น แดดส่องยิบๆ - แสงแดดส่องระยิบระยับ ว๒.เปิดและปิดสลับกันถี่ๆ ใช้กับตา เช่น พับต๋ายิบๆ - กะพริบตาถี่ๆ |
บ่าง | บ่าฯงฯ | [บ่าง] | น๑.สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมคล้ายกระรอก มีหนังเป็นพังผืดสองข้าง ตั้งแต่คอไปถึงปลายนิ้วตีน สำหรับกางออกแล้วร่อนถลาลงจากที่สูงไปยังที่ต่ำ จากต้นไม้ต้นหนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่ง น๒.แผ่นบางๆ ขนาดเล็ก เช่นใบตองที่ใช้ห่อขนมเทียน; ถ้าแผ่นบางโตพอที่จะใช้หุ้มห่อของได้ เช่นใบตองที่แม่ค้าใช้ห่อผัก หรือห่อช่อดอกไม้ใช้ "เบิ่ง" |
ฝ้ายไหมมือ | ฝ้ายฯไหมฯมื | [ฝ้ายไหมมือ] | น.ด้ายสำหรับผูกมือ อย่างที่ใช้ผูกมือคู่สมรส หรือเรียกขวัญ เป็นต้น; ไหมมือ ก็ว่า |
ขี้จ๊ะ | ขี้ชะ | [ขี้ชะ] | ว.น่ารังเกียจ,น่าขยะแขยง ขี้เดียด,ขี้เหลียด,จ๊ะ ก็ว่า |
ผ้าไก | ผ้าไค | [ผ้าไค] | น.ผ้าไตร - ผ้าสามผืน ที่พระวินัยอนุญาตให้ภิกษุมีไว้ใช้ประจำตัว คือ ๑.สังฆาฏิ ผ้าทาบ เรียกสามัญว่า ผ้าพาดไหล่,ผ้าพาดบ่า ๒.อุตราสงค์ ผ้าห่ม เรียกสามัญว่า ผ้าจีวร ๓.อันตร--วาสก ผ้านุ่ง เรียกสามัญว่า ผ้าสบง |
กิ๋นแต๊กิ๋นว่า | กินฯแท้กินฯว่าฯ | [กินแท้กินว่า] | ก.กินมากมาย |