พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ไฟวอด | ไฟวอฯด | [ไฟวอด] | ดู...ไฟมอด |
แก๊วก้าด | แค้ลฯวฯคลฯาฯดฯ | [แคล้วคลาด] | ว.แคล้วคลาด - คลาดไป,รอดไป,พ้นไป,ไม่ประสบ เช่น แคล้วคลาดจากโรคภัยไข้เจ็บ; ก้าดแก๊ว ก็ว่า |
สะแหวง | แสๆวฯง | [แสวง] | ก.ค้นหา,เที่ยวหา,เสาะหา; สะแหวงหา ก็ว่า |
ส๋ดใส่ | ส฿ดฯไส | [สดใส่] | ก.กระโดดเข้าหา,โผนเข้าใส่ |
จ๋ดเข้า | จ฿ดฯเขั้า | [จดเข้า] | ก.(ปาก) กินข้าว |
งูตั๊บคา | งูทัปฯฅา | [งูทับฅา] | น.งูเขียวใบไม้ |
บ้องหู | บ้อฯงหู | [บ้องหู] | น.ซอกหู |
เกิ้ก | เคิกฯ | [เคิก] | ก.กีดขวาง,ขวาง ; ท้องที่อื่นๆส่วนมากใช้ เกิ้ก แต่เชียงใหม่ใช้ เติ้ก เช่น นั่งเกิ้กตางเตียว -นั่งกีดขวางทางเดิน,จอดรถเกิ้ก - จอดรถเกะกะ,จอดรถขวางทาง |
ม่อน | ม่อฯร | [ม่อน] | น.เนินเขา, ยอดเขา ม่อนดอย ก็ว่า; ล.ใช้เรียกเนินเขาแต่ละแห่ง เช่น ม่อนดินแดง,ม่อนหัวจ๊าง,ดอย ๓ ม่อน เป็นต้น ส.ใช้แทนตัวผู้พูดเพื่อแสดงความอ่อนน้อมอย่างยิ่ง เช่น ม่อนขอสูมาเต๊อะ - เกล้ากระผมขออภัยด้วยเถอะ |
ไม้ไฮ | ไม้ไฮ | [ไม้ไฮ] | น.ไม้ไทร ภาษาถิ่่นเหนือ หรือ คำเมืองเรียก ''ไม้ไฮ''; ไทร เป็นไม้ยืนต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ สูงประมาณ 10-20 เมตร แตกกิ่งก้านเป็นพุ่มทึบ บางชนิดเป็นพุ่มโปร่ง ไทรบางชนิดมีรากอากาศห้อยลงมาตามกิ่งก้านและลำต้นย้อยลงมาด้านล่าง เช่น ไทรย้อย บางชนิดมีพูพอนที่โคนต้น ผิวเปลือกเรียบ สีขาวปนเทา ใบเป็นใบเดี่ยวแตกออกจากกิ่งและส่วนยอดของลำต้น ดอกออกเป็นช่อ แต่จะมีเพียงดอกเดียวหรือเป็นคู่ เช่นดอกของไทรย้อย ผลมีขนาดเล็กกลม ประมาณ 1 ซ.ม. เปลือกบาง ส่วนมากเมื่อสุกจะมีสีแดง ภายในมีเมล็ดจำนวนมาก |