พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ข่มหล๋บ | ข่฿มฯห฿ลฯบ,-ห฿ลฯ | [ข่มหลบ] | ก.ใช้ไม้กระหนาบหัวของตับหญ้าคา หรือตับใบพลวง อยู่หลังป้านลมตลอดแนว ตั้งแต่สันหลังคาจนสุดชายคา |
กล้วยน้ำว้า | ก้ลฯวฯยนํ้าฯว้าฯ | [กล้วยน้ำว้า] | น.กล้วยน้ำว้า ภาษาถิ่นเหนือหรือคำเมือง เรียก ''ก้วยใต้''; ดู...ก้วยใต้ |
บ่าเฮงกั๋ด | บ่าฯเรงฯกัดฯ | [บ่าเรงกัด] | น.เป็นมะเร็งอันตรายกว่าชนิดอื่น มีชื่อเรียกตามบริเวณที่เป็น เช่น บ่าเฮงกั๋ดดูก บ่าเฮงกั๋ดเอ็น บ่าเฮงกั๋ดคอ ถ้ารักษาไม่ถูกผู้ป่วยอาจเป็นอัมพาต (ต๋ายผาก) ได้ |
สั๋บยฺาง | สัปฯอยฯางฯ | [สับอฺยฺาง] | ก.ใช้มีดสับเปลือกต้นไม้บางชนิดให้เป็นแผลเพื่อให้ยาง(ของเหลวและเหนียว)ไหลออกมาใช้ทำตั๋งนำไปติดจับสัตว์เล็ก; ดู...ตั๋ง |
แก่เหมือง | แก่เหิมฯอฯง | [แก่เหมือง] | น.หัวหน้าเหมืองฝาย |
โห่ง | โห฿งฯ | [โห่ง] | ดู...หุ่ง |
ป้อง | ป้อฯง | [ป้อง] | ก.ป้อง - บังเพื่อกักกันหรือกั้นไว้ เช่น ป้องปาก,ทำคันดินกั้นน้ำ |
อ๋อย | ออฯยฯ | [ออย] | ก.บาง,มีน้อย เช่น หัวอ๋อย - ผมบาง,ผมมีน้อย |
ของข้าเจ้า | ขอฯงข้าเจั้า | [ของข้าเจ้า] | น.ของหนู,ของดิฉัน,ของข้าพเจ้า |
กะลา | กะลา | [กะลา] | น.กะลา หรือ กะโหลก ภาษาถิ่นล้านนาเรียก ''กะโหล้ง''; เช่น เรียก กะลามะพร้าว ว่า ''กะโหล้งบ่าป๊าว'' เรียก กะโหลกศีรษะมนุษย์ว่า ''กะโหล้งหัวคน'' เรียกกะโหลกหัวสุนัขว่า ''กะโหล้งหัวหมา'' เป็นต้น; ดู...กะโหล้ง |