พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
เขี้ยวขอบ๋ก | ข้ยฯวขํอฯบ฿กฯ | [เขี้ยวขอบก] | น.ฟันกระต่าย - ฟันบนสองซี่ที่มีขนาดโตกว่าปกติคล้ายจอบ (ขอบ๋ก - จอบ) |
แล้วขี้ต๋ก | แลฯวฯขี้ต฿กฯ | [แล้วขี้ตก] | สำ.จบกัน,ตาย,ไม่ประสบผลสำเร็จ,หมดสิ้น |
ฮิมต๋าย | ริมฯตายฯ | [ริมตาย] | ว.เกือบตาย,แทบเอาชีวิตไม่รอด |
บ่ลำ | บลำ | [บ่ลำ] | ว.ไม่อร่อย,ไม่มีรสชาติ |
คัวใบ | ระฯค฿วฯไบ | [ครัวใบ] | น.เครื่องนุ่งห่ม,เสื้อผ้า |
เคื่องหย้อง | เระฯคิอฯงห้ยฯอฯง | [เครื่องหย้อง] | น.เครื่องประดับ |
หละกัง | หลฯะคังฯ | [หละคัง] | น.ระฆัง - เครื่องตีอย่างหนึ่ง รูปร่างคล้ายกระดิ่งขนาดใหญ่ ด้านบนมีหูสำหรับแขวน มักทำด้วยทองเหลือง ใช้ตีให้เกิดเสียงเป็นอาณัติสัญญาณ เช่น ตีระฆังบอกเวลาทำวัตรสวดมนต์ (ขนาดเล็กเรียก เดง) |
สีหมอง | สีหมฯอฯง | [สีหมอง] | น.สีไม่สดชื่น,ระห้อยอมทุกข์ |
กว๋างเยืฺอง | กวฯางฯเ£อฯง | [กวางเอฺยืฺอง] | น.เลียงผา ภาษาถิ่นเหนือเรียก ''กว๋างเยือง หรือ เยือง'' - สัตว์เคี้ยวเอื้องรูปร่างคล้ายแพะ ขนสีดำ ขายาวแข็งแรง มีต่อมน้ำมันตรงส่วนหน้าของตาทั้งสอง เขารูปกรวยงอโค้งไปทางด้านหลัง หางสั้น อาศัยอยู่ตามบนภูเขาหินปูนที่สูงชัน; เยือง หรือ กว๋างเยือง ก็ว่า |
สีสิ้ว | สีสิ้วฯ | [สีสิ้ว] | น.สีเหลืองแก่ปนแดง,สีแสด |