พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ส่วนว่า | ส่วฯรว่าฯ | [ส่วนว่า] | สัน.ฝ่าย,ด้าน |
ป้วง | พ่วฯง | [พ่วง] | น.เรียกรถหรือเรือที่พ่วงท้ายให้รถหรือเรืออื่นลากจูงไปว่า รถพ่วง เรือพ่วง ก.ตามติด,ห้อยท้าย,ห้อยติดกันไป,ต่อท้าย |
เหยี้ยม | อยฯยฯม | [เอฺยฺี้ยม] | น.ระยะจากปลายนิ้วหัวแม่มือถึงปลายนิ้วชี้เมื่อยกตั้งขึ้น (ถ้าระยะจากปลายนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือที่กางเหยียดออกไปจนสุดเรียก ฅืบเหยี้ยม) ก.เยี่ยม - ไปหา,ชะโงก,โผล่ออก |
จอบปิ๊ด | จอฯบพิษฯฯ | [จอบพิษ] | ก.การบำบัดรักษาโรคอย่างหนึ่งของชาวล้านนา ที่ผู้ป่วยถูกกระทำโดยสิ่งที่มีอำนาจเหนือธรรมชาติ เช่น คุณไสย ภูติผีปีศาจ เป็นต้น โดยใช้อุปกรณ์เช่น ไข่ดิบ น้ำส้มป่อย เป็นต้น พร้อมกับคาถาถอนพิษเพื่อดึงพิษที่หลบซ่อนอยู่ในร่างกายออกมา |
เอิ๋บ | เอิปฯ | [เอิบ็] | น.ภาชนะสานทรงกล่องขนาดใหญ่มีฝาปิดมักใช้บรรจุเสื้อผ้า ว.ซึมเข้าไป |
เกิ่งๆก๋างๆ | เกิ่งฯๆกลฯางฯๆ | [เกิ่งๆกลางๆ] | ดู...เกิ่งก๋าง ฮางมะ |
ขอกฟ้า | ขอฯกฟ้า | [ขอกฟ้า] | น.ขอบฟ้า |
เข้าหนมเกื๋อ | เขั้าห฿นฯมเกิลฯอฯอ | [เข้าหนมเกลือ] | น.ขนมเกลือ - ขนมที่ทำด้วยแป้งข้าวเหนียวผสมเกลือ ให้มีรสเค็มนิดหน่อย ทำเป็นแผ่นบางๆ ห่อด้วยใบตอง นึ่งให้สุก นิยมใช้ป้อนเด็กอ่อน |
ตะวา | ตวาฯ | [ตะวา] | น.เมื่อวานนี้; ตะวันวา,วันวา ก็ว่า |
แล้วขี้ต๋ก | แลฯวฯขี้ต฿กฯ | [แล้วขี้ตก] | สำ.จบกัน,ตาย,ไม่ประสบผลสำเร็จ,หมดสิ้น |