พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ล่อมแล่มต่อมแต่ม | ล่อฯมแล่มฯต่อฯมแต่มฯ | [ล่อมแล่มต่อมแต่ม] | ดู...ล่อมแล่ม |
คูด | ระฯคูด | [ครูด] | ก.ครูด/รู่ - ขูดขีดไปพื้นผิว,ถู,สี,เสียดไป เช่น ลากเก้าอี้ครูดไปกับพื้น, เอาก้อนหินรู่กำแพง; ฅูด ก็ว่า |
สีสิ้ว | สีสิ้วฯ | [สีสิ้ว] | น.สีเหลืองแก่ปนแดง,สีแสด |
ปี้ | ปี้ | [ปี้] | ก.ต่อย - อาการที่แมลงอย่าง ผึ้ง ต่อ แมงป่อง ใช้เหล็กในแทง; จี้ ก็ว่า (ลำปาง แพร่ น่าน ใช้ เดียด) เช่น เผิ้งปี้ เผิ้งจี้ เผิ้งเดียด |
เป๋นดีจัง | เปนฯดีชังฯ | [เปนดีชัง] | ว.น่าชัง,ไม่น่าคบ,น่าเกลียด |
บ่ากำ | บ่าฯคำฯ | [บ่าคำ] | น.ลูกประคำ - ลูกกลมๆ ทำด้วยไม้หรือพลาสติกเป็นต้น มีรูตรงกลางร้อยด้วยด้ายหรือไหมเป็นพวง มี ๑๐๘ ลูก เท่ากับเอาจำนวนคำในบทสวดพระพุทธคุณ ๕๖ คำ/พระธรรมคุณ ๓๘ คำ/พระสังฆคุณ(เฉพาะวรรคแรก) ๑๔ คำ มารวมกัน คือ ๕๖+๓๘+๑๔=๑๐๘ ใช้สวมคอเพื่อกำหนดนับการบริกรรมภาวนา หรือเป็นเครื่องประดับอย่างสายสร้อย; บ่านับ ก็ว่า |
สิ๋บป๋ะ(บาลี) | สิบปฯ | [สิปปะ] | ก.ศิลปะ - ฝีมือ,ฝีมือทางการช่าง |
ละเลง | ลเลงฯ | [ละเลง] | น.นักเลง - อันธพาล,ผู้เกะกะระราน ว.มีใจคอกว้างขวาง กล้าได้กล้าเสีย; หละเลง ก็ว่า |
แก่นถั่ว | แก่นฯถ่฿วฯ | [แก่นถั่ว] | น.เมล็ดถั่ว |
นกจี๋แจ๊บ | น฿กฯจีแชัปฯ | [นกจีแช็บ] | น.นกกางเขน/นกบินหลา คำเมืองเรียก ''นกจี๋แจ๊บ'' - มีปากเรียวแหลม สีดำ ตัวผู้ ส่วนหัว อก และลำตัวด้านบนสีดำเหลือบ ลำตัวส่วนล่างตั้งแต่หน้าอกลงไปสีขาวหม่น ส่วนตัวเมีย อกและลำตัวด้านบนสีเทาเข้ม กินหนอนและแมลง |