พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
ฮ่มใบบุญ | ร่฿มฯไบบุญ | [ร่มใบบุญ] | น๑.ผู้ให้ความคุ้มครองช่วยเหลือ,ผู้ให้ความอบอุ่นร่มเย็น เช่น พ่อแม่เป็นร่มใบบุญของลูก,ปู่ย่าตายายเป็นร่มใบบุญของหลาน,พระสงฆ์เป็นร่มใบบุญของอุบาสกอุบาสิกา เป็นต้น น๒.ที่พึ่งพาอาศัย,ที่พึ่งพิง,ที่ซึ่งให้พักอาศัยและช่วยเหลือเกื้อกูล |
งูแมวเซา | งูแมวฯเซัา | [งูแมวเซา] | น.งูแมวเซา - เป็นงูพิษ หัวสามเหลี่ยม ลำตัวอ้วนสั้น ยาวประมาณ ๙๐-๑๕๐ ซ.ม.หางสั้น สีน้ำตาลอ่อนอมเทา มีเกล็ดสีชมพูแซมบ้าง ออกลูกเป็นตัวครั้งละ ๒๐-๓๐ ตัว ฉกกัดได้รวดเร็ว ชอบอยู่ตามที่ราบแห้งๆ เชิงเขาที่มีดินปนทราย ที่ดอน ซอกหิน โพรงดิน ใต้กอหญ้าใหญ่ๆ ปกติออกหากินกลางคืน หรือตอนเย็นๆกลางวัน กินหนู กบ เขียด จิ้งเหลน กิ้ิงก่า แย้ เมื่อถูกคุกคามจะขดตัวเป็นวง ทำเสียงขู่ดังๆฟังแล้วน่ากลัว. |
เบ่น | เบ่นฯ | [เบ่น] | ก.เบน - เฉ,เบี่ยง,เห หรือหันเหไปข้างใดข้างหนึ่ง,หันหน้าไป,เอี้ยว; บิ่น ก็ว่า |
ปี๊ | พี้ | [พี้] | น.กระพี้ - เนื้อไม้ถัดจากเปลือกก่อนถึงเนื้อแก่น |
จ่องห้อย | จ่อฯงห้อฯ | [จ่องห้อย] | ก.ติดสอยห้อยตาม,ติดตามอย่างกระชั้นชิด |
ค่ำค่า | ระฯคําฯระฯค่าฯ | [ครํ่าคร่า] | ว.เก่าแก่,ทรุดโทรม |
เออ | เอิอฯ | [เออ] | ก.ส่งเสียงเป็นระยะๆ ด้วยความพอใจ |
ขี้หิ๋ด | ขี้หิดฯ | [ขี้หิด] | น.โรคหิด - โรคติดต่อทางผิวหนังที่เกิดจากตัวหิดที่เป็นไรตัวเล็กๆ อาศัยอยู่ใต้ผิวหนัง ทำให้มีตุ่มน้ำใสหรือตุ่มหนองตามผิวหนัง มีอาการปวดและคันมาก |
ป๋าวเฟย | ปาวฯเฟิยฯ | [ปาวเฟย] | ก.อาการที่อยู่ในที่สูงกระโดดไปหายอดไม้แล้วพลาด เป็นคำเปรียบเทียบของหนุ่มสมัยก่อนที่เปรยว่า ตนเองมาพบกับหญิงที่ถูกใจแล้ว แต่ฝ่ายหญิงยังไม่มีไมตรีตอบสนองแก่ตน |
ผะหยาม่อ | ผๆยฯามํอฯ,ระฯบยฯามํอฯ | [ผยาม่อ,ประยาม่อ] | ก.สมองดี,เรียนรู้ได้ไว,เรียนเก่ง; หัวม่อ ก็ว่า |