พจนานุกรม
ภาษาล้านนา-ไทย, ไทย-ล้านนา
โดย อ.จรีย์ สุนทรสิงห์
ออกเสียงล้านนา | อักษรล้านนา | เทียบอักษรไทย | ความหมาย |
---|---|---|---|
บอกไฟดอก | บอฯกไฟดอฯก | [บอกไฟดอก] | น.บอกไม้ไฟ ที่มีส่วนผสมประกอบด้วย ดินปืน ดินประสิว กำมะถัน และขี้เหล็ก (เศษเหล็กจากการกลึง) บรรจุในกระบอกไม้ไผ่ หรือวัตถุรูปทรงกระบอกชนิดอื่น เวลาจุดต้องฝังดินให้โผล่แต่ปลายกระบอก มีประกายไฟที่พุ่งขึ้นจากปากกระบอกเป็นพุ่มกว้างลักษณะคล้ายดอกไม้ |
ดน | ด฿นฯ | [ดน] | ก.กระทบกระทั่ง,กระแทก,ชน; โดน ก็ว่า (นิยมใช้ โดน มากกว่า) |
เหม็นบึ๋เหม็นบึ๊ง | เหัมฯรบึเหัมฯรบึ้งฯ | [เหม็นบึเหม็นบึ้ง] | ดู...เหม็นตึ๋เหม็นตึ๊ง |
ไม้ขอ | ไม้ขํอฯ | [ไม้ขอ] | น.ไม้ตะขอ - ไม้ที่มีปลายงอใช้เกี่ยวสิ่งของ; ไม้ขอเก๊าะ ก็ว่า |
ถุ่ยดิน | ถุ่ดิ | [ถุ่ยดิน] | ก.ฉุยดินให้ละเอียด; ผุ่ย ก็ว่า |
ก้อนแก้ว(กวี) | ก้อฯรแก้วฯ | [ก้อนแก้ว] | น.ดวงเดือน ส.เรียกบุคคลที่รัก |
น้ำป่วน | นาฯป่วฯร | [น้ำป่วน] | น.น้ำคลั่ง - น้ำที่ไหลแรงและวนเวียน |
ดอกเอื้องเผิ้ง | ดอฯกเอิ้อฯงเผิ้งฯ | [ดอกเอื้องเผิ้ง] | น.ดอกเอื้องผึ้ง ภาษาถิ่นเหนือเรียก ''ดอกเอื้องเผิ้ง'': ดอกเอื้องผึ้ง หรือ ดอกเอื้องเผิ้ง - เป็นดอกกล้วยไม้ สีเหลืองสด หรือเหลืองอมส้ม ออกดอกในช่วงเดือนกุมภาพันธ์-เมษายน; ดู...เอื้องเผิ้ง |
ผ้าเหลือง | ผ้าเหิลฯอฯง | [ผ้าเหลือง] | น๑.ผ้าสีเหลือง น๒.ผ้านุ่งห่มของพระภิกษุสามเณร; ดู...ผ้าไก |
ป้อเสี่ยว | พํอฯส่ยฯว | [พ่อเสี่ยว] | น.เพื่อนของพ่อที่มีอายุเท่ากับพ่อ (ถิ่นล้านนาเรียกคนที่มีอายุเท่ากัน คือเกิดปีเดียวกันเท่านั้นว่า เสี่ยว ถ้าแก่กว่าหรืออ่อนกว่าจะไม่ใช้คำนี้) |