ห (ห๋ะ) เป็นอักษรสูง ใช้เป็นพยัญชนะต้น และใช้นำอักษรต่ำที่เป็นอักษรเดี่ยว ๖ ตัว ได้แก่ ง น ม ย ล ว ให้มีเสียงสูง เป็น หง๋ะ หน๋ะ หม๋ะ หย๋ะ หล๋ะ หว๋ะ เพื่อใช้เป็นอักษรคู่ของอักษรเดี่ยวทั้ง ๖ ตัวนั้น และไม่ออกเสียงตัว ห เช่น หมา หล้อง แหวน เป็นต้น ในพจนานุกรมนี้จะแยกแต่ละตัว เป็นลำดับไป

ก.โปรย,วิด,สาด; ใช้กับน้ำ หรือของสิ่งขนาดเล็ก